UAAP Season 70. MADRAMA.

I guess this is true for us, the UP Fighting Maroons. I tell you, having a 0-14 record is not an easy task at all. On the part of the players, who take the name of our beloved school with them on our every game, they have to constantly deal with physical, emotional, spiritual, and academic stress. While for most us, fellow UP students, we just bother ourselves with counting how many losses are added in our record after every game. Now I ask you, isn’t it unfair for those players who sacrifice most of their time to practice for an upcoming game instead of just doing their homework, studying for their exams the next day, or maybe even just spending some time with their family?

Natapos na kahapon ang huling laban ng UP for this season. At yun na rin ang huling laban nila Vicmel Epres at VJ Serios para sa team. Sa totoo lang, nalulungkot ako para sa kanila kasi last year na nila sa UAAP, tapos ganun pa ang standing ng UP. Hindi ba mas maganda kung iiwan mo ang team mo na alam mo na kahit pano ay hindi ganun kasama ang sitwasyon? Mas lalo akong nalulungkot para kay Serios kasi batay sa mga napanood kong games nila sa buong season, masasabi kong isa siya sa mga players na nanatiling lumalaban. Kahit na huling minuto na lang, hindi pa rin siya sumusuko. Hangga’t makaka-shoot siya, sinusubukan niya talaga. Hanggang sa huli, pinatunayan niyang isa talaga siyang “Fighting Maroon”.

Isa sa mga bulung-bulungan ngayon ay ang sinasabing plano ni Coach Joe Lipa na pagre-resign. Sa totoo lang hindi na to bulung-bulungan dahil lumabas na to sa mga dyaryo, sa internet, sa mga forums, at kung saan saan pa. Nung mga unang laban ng UP kung saan ay nag-umpisa nang dumami ang kanilang mga talo, inaamin kong nasabi ko na hindi siya isang effective na coach kaya nagkaka-ganun ang team at ang mga laban nila. Pero nang lumabas na nga ang mga balitang to, naisip ko, bakit sa kanya lang ibinabato halos lahat ng sisi? Kahit na anong sabihin ng coach, kahit na ano pang gawin niyang mga game plans, kung mismong yung mga players ay hindi kayang gawin yun, or worse, ayaw talagang gawin yun, wala nang magagawa ang coach. Kaya hindi pwedeng ibunton lahat ng sisi sa coach because in the first place, players ang nasa court, players ang naglalaro, players ang gumagawa ng score, in short, it’s the players who play the game. Kaya nga players ang tawag sa kanila eh. Ang layo naman ng coach sa player db? Letter “a” nga lang ang pareho sa kanila eh. Noon sabi ko, parang matanda na siya masyado para i-coach pa ang ganito kabatang team. Iniisip ko masyado nang makaluma ang mga strategies na alam nya. Noon siguro, oo, effective pa yung mga game plans niya. Noong mga 1986 pa kung kelan nakakuha ng una at tanging title ang UP. Eh ni hindi pa nga ko pinapanganak nun eh. Siyempre ngayon, times have changed, the players have changed, and the league itself has changed. Pano mo ie-expect na gagana pa rin yung mga plano niya sa team? Pero nung nabasa ko yung isang article sa ubelt entitled, "Give the Man a Little Respect", na tungkol sa kanya, naawa ako. Seryoso, naawa talaga ko. Kaya ngayon, iba na ang pananaw ko tungkol sa kanya. Sang-ayon na ko sa inilagay kahapon ng mga players sa jersey nila na “I/We love Joe”.


Sa iba’t ibang mga websites, forums, at blogs tungkol sa UAAP na napuntahan ko, puro panlalait at pang-aasar sa Fighting Maroons ang nabasa ko. Oo inaamin ko na ako mismo ay may mga naisulat dati tungkol sa kanila na masasakit. Kapag nagsusulat ako ng tungkol sa team, puro sarcastic ang mga banat ko. Hindi mo naman ako masisisi db? Pero kahit pano ay meron pa rin naman akong mga napupuntahan na todo suporta pa rin sa kanila. Dito ay may mga nabasa ako tungkol sa paghihirap ng mga players para lang makapag-practice. Balita ko nga may tumutulo sa court kapag umuulan eh. May nadulas pa daw dati dun na player habang nagp-practice yung team. Isa pang mahalagang isinasakripisyo nila ay ang kanilang oras. Imbes na mag-aral na lang sila para sa exam nila sa susunod na araw, kelangan pa nilang mag-practice. Kahit na may paper silang kelangang ipasa bukas, magp-practice pa rin sila. Siguro nga masaya naman sila sa ginagawa nila dahil mahal nila ang basketball, pero grades pa rin nila ang nakasalalay dun. Ang pananatili nila sa UP ang nakataya.

Sa karamihan din ng mga articles na nabasa ko, isa sa mga idinadahilan nila sa pagkakaroon ng ganitong record ng UP ay ang pagiging rookie-laden ng team. Totoo naman na marami sa kanila ay bago pa lang samantalang ang iba ay nasa pangalawang taon pa lang. Pero halos lahat naman sila ay nanggaling sa high school na kasali din sa UAAP. In short, kasali naman sila sa Juniors dati. Halimbawa, si Mike Gamboa na isang dating Blue Eaglet. Kasama pa nga siya sa mythical five kung hindi ako nagkakamali. Ang tatlong rookies na galing sa FEU-Fern: sina Soc Rivera, Mark Lopez, at Dexter Rosales. At alam ko marami pang iba. May mga sophomores din na ang alam ko ay maganda naman ang ipinakita last season. Halimbawa na lang ay sila Migs de Asis na malupit daw sa three points dati, at si Woody Co na nag-Rookie of the Year pa. Oo nga’t puro rookies at sophomores sila, pero hindi ba mas maganda kung ipapakita nilang, “Kahit na puro baguhan lang ang team, may ibubuga kami. Lumalaban kami.” May nakapagsabi ngang isang forumer dati na ok lang matalo basta alam mo at nakikita mo na lumalaban sila. Yung hindi sila natatambakan, hindi nakikitang sumusuko sila.

Marami akong mga napupunang mali sa kanila. Isa na dito, wala silang chemistry. Walang teamwork. Nagka-kanya-kanya. (oo isa lang yun kasi isa lang naman ibig sabihin nung tatlo eh.) Marami na ring nakapuna nun, batay sa mga nabasa ko sa mga forums. May mga nambu-buwakaw ng bola, basta basta na lang nagshu-shoot imbes na ipasa na lang sa teammate, maraming miscommunications, maraming turnovers. Siguro pwede ring ipasok dito yung rason ng mga nagtatanggol sa kanila na puro baguhan nga lang silang lahat kaya siyempre mahirap mo namang asahan na close na agad sila sa isa’t isa. Pero mahirap bang subukan yun? Kahit na para man lang sa team at sa mga taong umaasa na makakapanalo sila.

Isa pang napapansin ko sa mga laban nila, puro sa umpisa lang sila. Kapag nakita nilang malaki na yung lamang ng kalaban, sumusuko na agad. Hinahayaan nang pumalpak ang laro nila at hinahayaan nang makuha ng kalaban ang game. Sa mga ganitong pagkakataon, hindi ko masisisi ang ibang tao na nagsasabing hindi na sila “Fighting Maroons”. Kasi nasaan na ba ang “fighting”?

Ang masasabi kong best game na napanood ko so far ay yung laban nila sa FEU nung first round. Alam kong marami rin ang nakapansin nito at marami ang sumasang-ayon. Sa game na to, naranasan nilang malamangan ang kalaban. Naranasan nilang maka-tie sa halftime. At naniniwala ako na kung hindi dahil sa pagma-manipula ng mga may kapangyarihan, marahil ay nakatikim na tayo ng ating unang panalo. Nanaig ang kagustuhan ng mga taong mas mahalaga ang reputasyon kaysa sa paggawa ng tama. Nung mga huling minuto ng fourth quarter, natatandaan ko lamang pa ang UP. Pero bigla na lamang nagsulputan ang mga fouls na ewan ko ba sa mga referees kung saan nila napulot. Kaya ayun, nagpakasawa sa freethrows ang FEU kaya nakahabol sila at sa huli nga, sila pa ang nanalo.

Siguro nga ay bitter ako sa mga nangyayari sa team. Pero may karapatan naman akong magdrama db? Kasi kabilang ako sa mga taong patuloy pa ring sumusuporta sa team sa kabila ng mga hindi magagandang pangyayari. Patuloy pa rin akong nanonood ng mga laban nila kahit na alam ko naman na kung ano ang dapat kong i-expect na kahahantungan ng laro.

Alam ko sa sarili ko na malaki ang naging epekto sakin ng UAAP. Ang totoo, ngayong taon lang naman ako nanood at nagpaka-adik dito. Naaalala ko pa noong grade 6 ako, nakiki-sawsaw lang ako sa mga laban ng Ateneo at La Salle dahil aminin man natin o hindi, isa ang rivalry nila sa mga pinaka-aabangan at pinaka-kontrobersyal sa mundo ng basketball (o baka sa UAAP lang). Dati kapag may nagtatanong sakin, “Ano ka, Ateneo o La Salle?”, nakikisagot lang ako ng “La Salle kasi parang mas magaling sila.” Pero hanggang dun lang. Tsaka nga pala, pananaw ko pa yan nung grade 6 ako. syempre, nagbabago ang panahon kaya pati ang sagot ko nagbago na rin. Ngayon Ateneo na ko, ang muntik ko nang maging university. (syempre may halong bias na yan noh.)

Ngayong college na ko at may sinusuportahan na akong team na matatawag ko talagang akin, may dahilan na ko para manood. May inaabangan na akong team na papanoorin. May ikinakalungkot na ko pag hindi ako nakanood ng laban nila. Minsan alam ko sobra na, mali na. Yun bang mas binibigyan ko pa yon ng importansya kaysa sa lakad ng pamilya namin. Minsan nga kahit sa mga homeworks ko. Alam kong mali, pero wala eh, naadik na ko.

Malapit nang matapos ang Season 70. Ilang linggo na lang finals na. Sana sa pagtatapos ng season na ito ay ang simula ng mga pagbabagong kailangan ng UP. Umaasa ako na sa Season 71, kung saan ay tayo na ang hosts kasabay ng ating Centennial Celebration ay malaki na ang maging improvements ng team. Alam ko na masyado nang mataas ang pangarap ko kung hihilingin kong Champion tayo. Pero kahit finals lang ok na. Kahit nga Final Four lang eh. Mababaw naman ang kaligayahan ko kaya ok na sakin yun. Basta makita at mapatunayan ko lang na karapat-dapat nga ang taguring “UP Fighting Maroons” sa atin, masaya na ko.

*** Congrats nga pala sa UP Pep Squad!!! Tayo ang Champion sa 2007 UAAP Cheerdance Competition!!! Ang galing nyo... lupet! ***