http://taglish.i.ph/blogs/rebyu
isa lang masasabi ko tungkol sa blog na 'to.
NAKAKATUWA na NAKAKATAWA!!
ang laugh trip nung ibang mga reviews niya.. Mula sa mga serious stuffs like movies, restaurants, websites, at softwares, hanggang sa mga uncommon things na ginagawan ng rebyu like MMDA Art, rubik's cube, Love Radio 90.7, pusoy dos, calamansi, singaw, wallet, gulaman, etc.
at para sa mga taga-UP, baka maka-relate kayo sa UP Fair at Choco Kiss? meron din siya ditong rebyu nun.
basta may rebyu siya about anything and everything under the sun!! (umm.. well hindi naman masyadong everything.)
peyborit ko sa mga ni-rebyu niya ay yung "Seiko Wallet". ewan ko ba pero super tawa talaga ko nang tawa habang binabasa ko. literally, nabaliw ako. pramis. (siguro dahil kagabi ay naghahanap kami ng nanay ko ng wallet para ipangre-regalo niya. haha.)
ah basta... puntahan niyo 'to ha.. i hope you'll enjoy as much as i did. :)
Rebyu - ang makabagong pananaw sa mundo
ang aking unang Lantern Parade.
masaya naman. front row uli eh. sa likod nga lang. haha. pero at least kitang-kita ko yung.... mga likod nila. hahaha. ah basta. masaya pa rin noh.
hai nakoo. magk-kwento na ko ha. walang aangal.
hindi na ko sumabay kay daddy kaninang umaga kasi 7 yung alis niya eh parang kamusta naman yun kung darating ako ng ganun kaaga sa up db?? kaya naisipan ko na kay mommy na lang ako sasabay. para late naman kahit pano. ang unang plano niya, 10 daw aalis. pero ayun. inabot na kami ng alas dos sa bahay. kasi nagbalot pa siya nung mga pang-regalo ko. haha.
sinamahan ko siyang magpa-check up at maghanap ng medical certificate. una, sa fairview general hospital. hanggang sa nakarating kaming well of life. parang clinic siya. hai basta. diretso na nga.
edi aun na. pagkagaling dun sa clinic, naghiwalay na kami. siya, Ever ikot. ako, philcoa. tapos pagkarating ko nga ng philcoa, edi diretso UP na ko. tapos tinext ko na si marjo kasi sabi niya magkikita daw kami. tapos pala, may mga re-routing kanina. so ang layo pa ng nilakad ko mula sa jeep. dun ako bumaba sa may college of law. inikot ang sunken at naglakad patungong AS. nagtext siya, sabi niya nasa tambayan daw siya ng Aggre. tapos punta daw akong Eng'g steps, puntahan niya ko dun. edi parang kamusta naman db?! dinaanan ko na yung likod ng melchor kanina eh!!! tapos umikot pa ko sa kalahati ng acad oval, at dun din naman pala ko pupunta sa eng'g?!? haai.. eniweiz.
pagkarating ko dun, binigay niya yung gift niya para sakin. ayiee. buti pa siya may nabigay na sakin.. ako kasi wala pang nabibili na para sa kanya eh!! hahaha. edi aun. yun pala, kelangan niyang sumama sa parade. as in makiki-lakad siya. so nagpa-iwan na lang ako dun sa Eng'g steps. at tinext ko na lahat ng mga kakilala kong alam kong pupunta sa Lantern Parade. kasi dapat magmi-meet kami nina yna at jio. sasama dapat ako sa kanila. eh sabi nila mga 5:30 at 6 pa daw sila darating. so tinext ko sila aids, dana, klyn, at kylie. tinanong kung asan sila dahil wala akong kasama. at un naman pala, magkakasama sila sa archery range!! christmas party daw kasi nila..
eh nung una ayoko sanang pumunta dun kasi ang layo layo pa. iniisip ko kasi lalakarin ko kasi nagtitipid ako eh. kaya lang nung nainip na ko sa kaka-upo sa steps, napag-isip isip ko na puntahan na lang sila. edi nilakad ko hanggang dun sa may waiting shed na may dumadaan nang mga jeep, at sumakay na ng ikot. pagkarating ko, binabalik na nila yung mga bow nila. tapos na ata sila eh. tapos aun.
nung nagliligpit na, pinapauwi ba naman sakin yung brownies!! eh hello?!?! kakarating ko lang kaya at hindi ko pa kilala yung iba nilang mga kasama.. so nakakahiya db.. pero in the end, napilit din nila ko. (hahaha... ayun daw oh. "napilit" daw. sus. syempre pakipot muna sa umpisa. hahaha.) tapos nung tapos na silang mag-ayos, narinig na namin yung mga kaboom kaboom ng mga paputok. so ibig sabihin, START NA!!!!! edi ako naman nag-panic na. eh kasi baka hindi namin maumpisahan.
so takbo lakad na yung ginawa namin papuntang Quezon Hall. nadaanan nga pala namin yung mga nasa dulo sa huli na lanterns sa university avenue. haha. wala lang. sharing. edi nung una, andun na kami sa quezon hall. eh sila, lumipat pa dun sa ampitheater/amphitheater [ano bang tama?!?! help naman dyan.] so syempre, sunod naman ako. eh kaya lang feeling ko malayo dun sa pinwestuhan nila. so tumalon talon pa ko papunta dun sa harap. as in harap. pero likod nila. (wah. sori ang gulo. haha.)
eh tapos si kylie naman sumunod din. so aun na nga. start na!! yipee!!
umm... hindi ko na maalala yung pagkaka-sunod sunod. tignan niyo na lang sa pictures ko at sa pictures ng ibang tao. sori ah. haha.
basta basta basta. ang hindi ko makakalimutan (sa ngayon) ay si PIRS at si BUKNOY!!! ayiee!!! i lab dem bot. pramis!!!!
si PIRS kasi, siya yung isa sa mga higantes ng SOLAIR. eh wala lang. ang kulit niya kasi eh. may pa-supladita effect pa nung paalis na. haha. at otso otso siya nang otso otso sa harap. sus. pasikat. hahaha. pero kahit na. i lab it!
tapos si BUKNOY naman, siyempre, sino ba namang Isko/Iska ang hindi nakakakilala sa kanya?! (feeling ko meron pa rin eh.) wala lang. nakakatuwa lang siya kanina. dun naman siya sa kasama sa College of Fine Arts. yung maraming bato. kasama niya yung mga baradong Tamaraw, Tiger, Archer, at Eagle. but of course, my beloved BUKNOY RULES!!! you rock, Buknoy!!! woohoo!!! wala lang. sumayaw ng Papaya sa taas nung ladder. sabay oble pose pa. o daba?!
tapos isa pa rin pala, hmm... wala lang. natuwa lang din ako sa kanya kanina. dun kay Bonifacio. sa Fine Arts din siya eh. yung sumayaw nung "Katawan" na ang kumanta naman ay yung emcee. wala natuwa lang ako. parang feeling ko ang gwapo niya kasi sa malayo eh. hahaha. oh no. eto na naman ako. puro gwapo na naman bukambibig ko. hahaha. tama na nga.
btw, sino nga pala yung emcee? yung lalake? nakakatuwa siya eh. anlupet mag-adlib. tsaka yung mga banat niya kakaiba. parang hindi pilit. wala lang. gusto ko yung mga ganun eh. haha. ang babaw ko. yung girl, db prof yun? kasi naalala ko siya yung prof nila cathy sa comm3 last sem eh. aun.
tapos after na ng last na college (AIT), fireworks na!!! woohoo!! luv it!! ang saya saya talaga kasi ang lapit niya eh. like andyan lang. haha. pero syempre malayo pa rin naman. pero mukha talagang malapit. hahaha. sori ang gulo ko talaga!! o tapos aun. a
after na nga fireworks, uwian na!! hindi na namin nakita sila dana and co. ewan ko kung san na sila napadpad. sumabay na si kylie samin. tapos grabeh. habang naghihintay na dumating yung sasakyan (kasi super traffic eh), hinang-hina na ko. ang sakit sakit na ng paa at katawan ko. parang grabeh naman kasi yung ilang oras akong nakatayo db. bawal naman umupo kasi matatabunan ako at marami nang haharang sa harap. so aun. tiis na lang.
may free concert nga pala dun sa Bahay ng Alumni kanina. gusto ko nga sana pumasok at manood kaya lang wala naman akong kasama. tsaka kamusta naman yung kasama ko yung BUONG pamilya ko pauwi db.. so hindi na pwede. haai. sad naman. libre pa naman sana yun.
pero eniweiz, masaya talaga.
my first Lantern Parade experience in UP was really, really, memorable. :)
LINKS:
Lantern Parade Album
Fireworks Display
Post-Lantern Parade
isang mahalagang panawagan.
Seryoso, mahalaga talaga 'to.
Kung ikaw ay isang certified Isko/Iska, at gusto mong patunayan (at ipagmayabang) sa lahat ng tao na sa Unibersidad ng Pilipinas ka nag-aaral, eto na ang pagkakataon mo.
Inihahandog sa inyo ng University Student Council ang "2008 UP Centennial Planner"!!!!
yehey!!
Para sa mga karagdagang detalye, pumunta lamang sa UP Centennial Multiply at dun ay magbasa, mag-ikot, at magtanung-tanong.
Sinisigurado ko sa inyo na hindi kasyo magsisisi sa pagkuha nito... promise!!
************************************************************************************
o tama na sa pag-a-advertise.. masaya ako!!! kasi naka-order na ko sa wakas!!! ilang araw ko nang binabalak na umorder ngunit ilang araw ko na ring nakakalimutan.. kaya kanina, nang makita ko sa isang bulletin board sa AS ang poster na ito, hindi na ko nag-atubili pa na dumiretso sa AS Lobby pagkatapos ng klase ko... eh kasi yung dating procedure, sa USC Office pa sa Vinzon's.. eh feeling ko parang ang layo layo layo pa eh.. hahaha... so buti na lang at naisipan nilang mag-lagay ng booth dun sa AS... accessible sa mga estudyante dun.
kaya ngayon, kayo naman ang inaanyayahan ko na mag-order... masaya talaga siya pramis!!! alalahanin, isang beses lang mag-ce-centennial ang UP nating mahal!! kaya't wag sayangin ang pagkakataon na magkaron ng souvenir sa centennial ng ating pinakamamahal na paaralan... yipee!!
at ngayon, gusto ko munang magpasalamat sa dalawang tao.
kay Kuya whatever-your-name-is: maraming salamat sa pag-acommodate sakin kanina sa pag-order ko. salamat din sa pagbibigay ng libreng flat tops at fruit tella. nakain ko na yung fruit tella habang nasa jeep ako ng philcoa. at yung flat tops ko, tuluyan nang na-flat sa bag ko. pasensya na, kuya.
kay Ate na may lollipop (na red na yung bibig): salamat sa pagpapasalamat sakin sa pag-order. na-appreciate ko ang iyong pagpapasalamat. kaya't salamat din.
kina Alexis, Nash, at Leane: kanina nang paalis na ko dun sa table ni Kuya whatever-his-name-is, sinabi niya na "O yung mga classmates mo baka gusto din bumili". pero alam ko namang hindi kaya't nasabi ko na lang, "Sige kuya, pipilitin ko sila." kaya't eto ako ngayon. pinipilit kayo. at wag kayong pasaway. magpa-pilit kayo. haha.
at para sa lahat ng nagbabasa nito: BUMILI NA KAYO!!! i assure you, sulit 'to. although mahal nga talaga. pero db naman, isipin niyo na lang na once in a lifetime lang mag-ce-centennial ang UP!! at maging proud naman kayo na estudyante at nag-aaral kayo dito sa ika-isandaang taon nito!! aun lang. haha.
actually ako, hindi naman talaga ko nag-p-planner eh. hindi uso sakin yung ganun. kasi kahit naman sulatan ko, hindi ko naman nasusunod eh. wala ring silbi yung pagka-PLANner niya. pero bumili lang talaga ko dahil nga minsan lang 'to. pang-souvenir lang kumbaga. haha. tsaka para naman matulungan na rin natin ang USC na magka-funds. db mga kapwa ko isko at iska? :)
o basta ha, ORDER NA! ^_^
nasaktan ka na ba?
ako, oo.
eh ikaw?
anong ginawa mo nung nasaktan ka? lalo mong sinaktan sarili mo? nagpaka-suicidal ka ba?
grabeh ka naman, if ever. haha.
drama.
ang sarap magdrama lalo na kung inspired ka..
masarap din mag-reminisce ng past...
malungkot.
nakakaiyak.
pero marami akong natutunan.
kahapon, nahalungkat ko yung box na naglalaman ng kung anu-anong bagay mula nung high school ako hanggang ngayong college.. at nakita ko dun yung mga sulat na pinaggagawa ko nung high school.
at kahapon ko lang uli na-realize. shucks. ang drama ko pala nung high school!! lalo na nung 2nd year at 3rd year. puro ka-senti-han ang alam ko. haha. at aun. habang binabasa ko, parang hindi ko maintindihan yung feeling. magulo. malungkot. pero ang sarap balikan. kasi parte yun ng buhay ko.
eto. naisipan kong i-share sa mga tao. kasi ilang taon ko ring itinago 'to eh. and i guess it's time to free myself. haha. :)
*ilan lang 'to sa mga sulat ko.. hindi ko na isinama yung iba kasi may pagka-confidential na talaga eh.. hahaha..
**verbatim. ito yung as in nakasulat sa papel. mismong spelling. mismong punctuation. mismong space. adik! hahaha.. :))
08/17/05
hhmm... ayoko na talaga... suko na talaga ko! hindi ko na to ma-take... kung ayaw niya talaga, bahala na siya sa buhay niya... kung talagang gusto ni God na hanggang dito na lang... na hindi na kami mag-usap forever, then so be it... hayaan na lang... hanggang dito na lang talaga... kasi sobra na talaga e... napakaraming luha ko na ang tumulo at nasayang nang dahil lang sa kanya... i think it's time to stop this kabaliwan... kung hindi ko talaga maalis thru walang pansinan, then i'd just choose the last one...
galit... ayoko man na gawin to, pero kelangan talaga... gusto ko na talagang matahimik ang buhay ko... tutal naman, sanay naman na kong walang pansinan, hindi nag-uusap na parang hindi magkakilala o magkagalit... so, it's better na ituloy tuloy na lang... sa ngayon, pag naririnig ko na ang pangalan niya, sumisikip ang dibdib ko... ewan ko kung bakit... cguro nga dahil galit ako... basta... sasanayin ko na talaga ang sarili ko... coz i think there's really no chance na maayos pa ang problema sa pagitan namin dalawa... hindi na talaga maalis yung napakalaking barrier sa gitna naming dalawa... matutuloy ang buhay kong 38 ang classmates ko, pero 37 lang ang kilala ko... kung ako lang naman, ayoko ng ganun! pero anong magagawa ko?! siya din naman mismo ang gumagawa ng dahilan para lalo kong magalit at mailang sa kanya, e... oo, alam ko at inaamin ko na may kasalanan din ako kung bakit humantong sa ganito ang lahat... pero, hindi naman ako magkakaganito kung nagtino siya eh... minsan tuloy pinagsisisihan ko na rin kung bakit ba naging classmate ko siya last year... kung dati, ang pagiging magkatabi lang namin ang pinagsisisihan ko, ngayon, buong taon na naging klasmeyt ko siya... siguro kung hindi ko siya naging klasmeyt last year, medyo tahimik pa ang buhay ko... at least, kung this year ko lang siya naging crush, dalawang taon lang ang poproblemahin ko... e ang problema, nag-start nung 2nd year e... edi halos tatlong taon kong dadalhin to... haai... ano ba tong nararamdaman ko!!! ayoko na... wala... hindi ko na itutuloy ung pag-so-sorry ko... nawalan na ko ng gana... bahala na nga sabi siya sa buhay niya... sabi ko magbabagong buhay na ko bukas... pero ewan talaga...
------------------------------------------------------------------------------------------
11/18/05
bakit nga ba?! hindi ko rin alam, e... basta ang alam ko, galit ako sa kanya... naaasar ako... naiinis... nagtatampo... pero bakit ganun?! despite all those, mahal ko pa rin xa... ewan ko ba... tanga talaga ko... bobo... bakit nga ba naman ako nagpapakagaga sa isang tulad niya?! hmm... ewan...
oo... galit ako sa kanya... galit ako sa sarili ko... galit ako sa lahat ng tao... bakit? kasi, lahat ng tao, kahit gano man kaliit, naging dahilan ng pagkaka-ganito ng buhay ko... simula pa lang dun sa mga pa-"ui... uyy..." ng mga tao last year, hanggang ngayong year na to... kaya kahit anong pilit ko mang magseryoso, hindi ko kaya... hmm... galit ako sa sarili ko... dahil simula pa lang naman sa umpisa, ako na ang may kasalanan... at hinayaan ko pang umabot ng isang taon... umabot yun nang isang taon na wala man lang akong ginawa... wala akong ginagawa para pigilin un... wala akong ginagawa para mawala na yun... pero bakit ganun?! kahit na gustuhin ko man sisihin ang sarili ko, hindi ko pa rin magawa... may part ng isip at puso ko na tumututol... ayaw pumayag... ayaw pumayag na ako lang talaga ang may kasalanan ng lahat... kasi, alam ko naman talaga na hindi eh... kasi sa tingin mo ba, magkakaganito ko ngayon kung hindi ko naman sya nakikita... hindi ko naman xa naririnig... at kung wala yung mga tao sa paligid?! edi cguro, tahimik buhay ko... walang magulo... sana hindi nadudurog yung puso ko... sana sarili ko pa rin ang mahal ko ngayon... hindi ibang tao... pero naisip ko, oo nga... magiging tahimik ang buhay ko... pero... kung hindi ko naman sya nakilala, at nakatabi... edi hanggang ngayon ganun pa rin ako... edi hanggang ngayon, hindi ko pa rin alam ang feeling ng marunong magmahal... hindi ko alam kung pano yung feeling ng masaya... pinaramdam nya sakin yun... kahit sandali lang... at kahit hindi nya alam... at sa kanya ko rin nalaman ang pakiramdam ng umiyak... pero kahit na, nagpapasalamat pa rin ako sa kanya... para sa lahat ng ginawa nya... :)
---------------------------------------------------------------------------------------
11/30/05
huling araw... huling minuto... huling segundo ng buhay ko... ang aking huling hininga... ang pinakahuling pagkakataon na buhay ako at makakausap ko xa... hmm... ano nga bang gagawin ko? iiyak na lang ba ko buong araw, buong magdamag?! hanggang sa maramdaman ko na lang na unti-unti nang hinuhugot ang aking huling hininga... ang huling hininga ng aking buhay...
"CUT!!!!!"
haai... tama na nga ang drama... tama na ang senti mode... ayoko na... sawang-sawa na ko sa ganung buhay... puro na lang lungkot, iyak, galit... wala na bang iba?! wala na ba kong ibang pwedeng maramdaman?! hmm... i need a change... as in change talaga... pero alam ko naman e... hanggang salita lang ako... ndi ko un kaya... hindi ko kayang tiisin lahat ng sakit... pero bakit hindi?! e ilang buwan ko na rin naman tiniis lahat un?! ilang buwan na kong umiiyak nang mag-isa... kasi alam ko, na sarili ko lang ang lubusang makaka-intindi sakin... sarili ko lang ang makapagpapatahan sakin... syempre, kc sarili ko lang ang talagang nakakakilala sakin... sa pinaka-loob-looban ko... ung talagang laman ng puso't isipan ko... kc syempre, hindi naman pwedeng lahat e ikwento at i-share ko sa mga tao... kahit na alam kong maiintindihan din naman nila ko kahit pano... kc un din naman ang nararanasan nila... pero syempre, kelangan ko pa rin ng privacy... kelangan ko pang mag-keep ng kahit konting secret sa sarili ko... kasi ang hirap nang maraming may alam ng isang sikreto... hindi ka makakapag-deny... kahit anong pilit ang gawin mo na ndi totoo un, wala ka nang magagawa... maraming may alam, e... kahit pano, sa sulat, ikaw lang ang may alam... pero at least may napaglalabasan ka ng sama ng loob... kasi, mahirap ung tinatago lang... sa sarili mo... hindi mo nilalabas... masakit at mahirap ung feeling... kasi alam mo na ndi mo kaya... pero wala ka ngang mapagsabihan... wala tuloy makikiramay sayo... haai... ano ba yan... wala nang sense tong mga pinagsasasabi ko... wala nang patutunguhan... kaya... siguro hanggang dito na lang... wala kasi ako sa mood e... wala ako sa mood umiyak at magpaka-senti... nxt tym nlng... kasi feeling ko, mas maganda ang magiging resulta ng mga sinusulat ko, kung biglaan lng... i mean ndi ko pinaplano na gagawa ko ng letter... mas gusto ko ung bgla nlng susulpot ung idea na mgsusulat ako... pag trip ko lang... :)
-------------------------------------------------------------------------------------
03/14/06
dahil sayo, natuto akong magmahal… magmahal nang walang hinihintay na kapalit… magmahal nang buong puso at bukal sa loob… kahit anong hirap at sakit ang maranasan, tuloy pa rin sa pagtitiis… oras-oras, minu-minuto, laging nalulungkot, tahimik at tulala, nakatingin sa kawalan… iniisip ang mga panahong kasama ka… kausap ka… natutuwa at masaya… unti unti nang nahuhulog ang loob ko… sa tuwing nakikita’t naririnig ka, napapangiti nang di sinasadya… iba na ang pakiramdam ko, pero hindi mo alam… wala ka pang alam… kaya’t patuloy pa rin ang iyong paglapit… patuloy pa rin ang pangungulit… kaya kahit na ayaw ko na, wala akong magawa… puso ko na ang nagsasalita… ang nagdedesisyon… tumututol na ang isip ko, ang utak ko… sinasabing wag nang ituloy, tigilan na… pigilan na ang damdamin… pero kahit anong gawin ko, patuloy pa rin talagang tumitibok ang puso ko… kaya ngayon… ito ako… hirap na hirap na kalimutan ka… sinasabi ko na sa sarili ko na dapat noon pa lang tinigilan ko na… tama nga ang sinasabi nila… laging nasa huli ang pagsisisi… ngayon, inaaway ko na ang sarili ko… sa kamaliang ginawa ko… isang pagkakamali, na lumaki at lumala… isang maling pagbunot ng numero, na nagpabago nang malaki sa buhay ko… dahil sa nag-iisang numero na yun, napuno ng kapaitan at kalungkutan ang buhay ko… at dahil sa numerong yon, nakilala kita… at dahil sayo, natuto akong magmahal… magmahal nang walang hinihintay na kapalit… pero dahil din sayo, nagkaron ng takot ang puso ko na magmahal muli…
03/14/06 (part 2)
ikaw ang nag-iisang taong nagbigay sakin ng kaligayahan na ndi ko naranasan kailanman sa piling ng ibang tao... in short, ikaw lang ang nag-iisang taong nakapagparamdam sakin ng sobra-sobrang saya... pero ndi ko akalain, na ang mismong tao na nagpasaya sakin, ay siya ring magpapaiyak at magpapa-lungkot sakin nang ganito... at sana, ikaw rin ang taong makakapagturo sakin kung pano ka kalimutan...
-----------------------------------------------------------------------------------
11:48 am
hey... i wish this would be the last I'd be writing about him... hmm... right now, i'm here inside the rum with my classmates... some of the bec 3, jimmy, erika, aimee, hannah, and me... we had our diagnostic test and now, we're just waiting for the gates to open. i really miss him... i miss talking to him... i miss having someone who always makes me laugh... and yes, it's him... two years have already passed since all those moments with him... but they are still fresh here inside my mind... i still remember that time when i asked him to open my Demolino... and after he opened it, he pinched my cheeks... actually, it's just a cheek... but for me, it's so memorable... there was also this dried "sinigwelas" candy which have been passed around, and he gave it to me... i opened it, but i didn't like the smell so i just threw it away... there was also an incident in Math wherein we were both involved... it was the first day of Ms. Bucalig in our section, and she seems strict... at that time, he wants to borrow my cellphone because he'll play the Townsmen game... i don't want to give it because Mam Bucalig might catch him then confiscate my fone... but he kept on asking me so i gave it to him... then suddenly, Mam Bucalig told the whole class that she doesn't want cellphones and she doesn't want anyone sleeping in her class... i knew it was us... anyway, there were moments wherein i really enjoyed his presence... that's why right now, without us talking, i really miss him... honestly, i really, really wish i could turn back time and be with him again... beside him... but with all the people around us, i know it's impossible... i know that we would continue to ignore each other, and pretend that each of us does not exist...
12:09 pm
MAHAL. pakshet 'tong salitang to. honestly, kinikilabutan ako habang binabasa ko yung mga sulat ko. lalo na pag nababasa ko yang epal na salitang yan. siguro nga dahil bitter pa rin ako hanggang ngayon. pero seryoso, i hate it.
